dunne, eenvormige kaalte

Morgen host ik voor de tweede keer een (werk)college van anderhalf uur over informationele en cognitieve ergonomie. Bij de generale repetitie, het werkcollege van afgelopen maandag, lukte het me niet om een logisch bruggetje te maken tussen de werking van de zintuigen en zo'n beetje schetsmatig ook die van de hersenen en de ontwerp- en testopdracht over controls, die ik de studenten in de resterende veertig minuten liet doen. En dat bruggetje is natuurlijk de informationele en cognitieve ergonomie, waarover ik blijkbaar niet zo erg veel te vertellen heb. Maar goed, gelukkig heb ik een grappig oefeningetje.

Ik wil nog wel een keer stilstaan bij iOS7, het nieuwe besturingssysteem van mijn iPhone. Ik wilde eerst schrijven dat de vormgeving verdwenen is, maar dat kan natuurlijk niet; de vormgeving is vervangen door kaalte en dunnigheid. Mijn collega G, een Citroën- en dus ook Appleliefhebber, maar met een leesbril, kan zijn iPhone door iOS7 eigenlijk niet meer gebruiken, omdat de lettertjes zo dun geworden zijn dat hij ze niet meer kan zien als zijn bril in zijn haar staat. En ik ook, maar dat komt vooral omdat de lettertjes nu net zo dun zijn als de barsten in mijn scherm.

Kwalijk van de nieuwe vormgeving van iOS7 vind ik dat de, inderdaad een beetje truttige, misschien zelfs wel kitscherige use cues van iOS6, allemaal vervangen zijn door dunne, eenvormige kaalte. Ik vond het leuk, dat het adresboekje van iOS6 eruit zag als een in leer gebonden condoleanceregister. Ik vond het praktisch dat de timer eruit zag als de snelheidsmeter van de Citroën GS. Ik vond het sympathiek dat de voicerecorder eruit zag als de microfoon van Frank Sinatra. Had ik al eens verteld dat ik het was, die retro verzonnen heeft, in 1989?