hoge borsten

Ik heb op deze plek al eens verslag gedaan van mijn verzet tegen de medewerkerskaart die mijn werkgever voor mij heeft laten maken. Inmiddels is mijn werk zonder die medewerkerskaart onmogelijk. Dankzij mijn medewerkerskaart kan ik printen en kopiëren, koffie, thee en chocolademelk aan een automaat onttrekken, boeken lenen in de bibliotheek, post uit mijn postvak halen, lokalen vergrendelen en ontgrendelen, de docentenwerkkamer betreden en mij legitimeren. Op een andere manier kan dat allemaal niet. Dat maakt het uitoefenen van mijn vak behoorlijk uitdagend, als ik besluit om mijn principiële bezwaar tegen de medewerkerskaart toch weer te activeren.

Gisteren werd ik aangesproken door een slanke jonge vrouw, met hoge borsten en high heels die, terwijl zij haar lange wimpers liet golven, aan mij vroeg: 'Meneer, kunt u dat lokaal voor mij openmaken? Mijn spullen liggen nog binnen.' En daar stond inderdaad, in een lokaal waar mijn medewerkerskaart toegang toe gaf, een opengeklapte laptop en daar lag een lederen kledingstuk, in een prop, waardoor ik de sekse van het leer niet kon vaststellen.

Dit is een nieuwe situatie, waar ik niet meteen een pasklare reactie voor had. Nieuw: die wimpers en die hakken en die borsten in mijn masculiene werkomgeving. Nieuw ook dat alle wanden hier opeens van glas zijn, waardoor al mijn handelingen door tientallen ogen worden gadegeslagen, maar waardoor ook alle achtergelaten laptops voor iedereen zichtbaar onbeheerd liggen te zijn. Mijn passende antwoord had moeten zijn (wat een ongezellig antwoord): 'Mag ik je medewerkerskaart even zien?'