Miele

Mijn eerste stofzuiger was een Miele, het afdankertje van mijn moeder, die zich, in de periode dat zij 'm in gebruik had, uitsluitend afkeurend over de stofzuiger had uitgelaten. Ik gebruikte de Miele in mijn Amsterdamse zolderwoning, die ongeveer dezelfde vorm had als de stofzuiger. Bij het formaat van mijn zolderwoning had een kruimeldief TM beter gepast. Ik nam mij voor om nooit meer een Miele te kopen: zo'n rare langgerekte slee die alsmaar over zijn eigen snoer reed. Een hulpstukkendeksel die steeds openklapte waardoor het apparaat de bocht niet meer omkon. En sowieso de neiging van Miele om rechtdoor te willen, waar de meeste vloeren toch breder zijn dan het mondstuk en dus om een bochtig stofzuigparcours vragen.

Sindsdien stofzuigde ik met twee Henry's (niet tegelijk uiteraard). Henry's zijn grappig, wendbaar en overzichtelijk. Het enige nadeel is dat Henry snel omvalt. En dat, toen ik het snoer uit de knoop wilde halen, na ruim en dik tien jaar gebruik, ik de verkeerde schroef losdraaide, waardoor de motor eruit viel. Toen ik Henry's motor terugplaatste, door naar eigen inzicht enkele stekkers inwendig aan te sluiten, brandde de printplaat door (deze Henry kon blijkbaar niet alleen stofzuigen, maar ook nog printen).

Wegens dat omvallen van de Henry en ook omdat de Miele stofzuiger in de aanbieding een speciale katten-en-hondenstofzuiger was, heb ik tegen al mijn intuïtie dus toch weer een Miele gekocht. Weer die onverbeterlijke  hulpstukken onder een klep, weer dat hopeloze rechtdoorrijden als je de bocht om wil: niet alleen de slede, bij deze Miele is ook het mondstuk uitgerust met wielen. Wielen die na een week al niet meer draaien omdat ze vol katten-en-hondenharen zitten. Miele: onverbeterlijk.