tuut-tuut-tuut

Het lijkt wel alsof ik een nieuwe baan heb: sinds afgelopen maandag eist mijn werkgever dat ik flexwerk. En dat flexwerk betekent dat ik niet meer elke dag tegenover dezelfde man zit, want die werkt, net als ik, sinds maandag ook flex (zelfde werkgever, uiteraard). En dat ik geen eigen bureau meer heb, waarop ik een nest kan bouwen van ingebonden A4-tjes, visitekaartjes, paperclips, ouwe kranten en kantoorartikelen, en dat ik op dat bureau geen vaste pc meer heb, waarvan het toetsenbord precies in het nest past. O, en ik heb ook geen vaste telefoon meer; ik ben dus niet meer bereikbaar op het nummer 020-5952117 (wie wel? Tuut-tuut-tuut.)

Wat ik wel heb, in plaats van deze privileges die mij ontnomen zijn, zijn een laptop en een smartphone. Ik had nog geen laptop en ook nog geen smartphone. De laptop heb ik aan de praat gekregen, en de smartphone ga ik in de loop van deze maand ook nog wel aan de slag krijgen, als ik eenmaal gewend ben aan de nieuwe omstandigheden. Ik ben nog niet gewend aan de nieuwe omstandigheden: mijn laptop staat nu op mijn bureau aan te staan, nadat ik weggeroepen was, en ik had geen tijd om die in het kluisje (oja! Ik heb ook nog een kluisje!) op te bergen.

Dat onze werkomgeving is opgefrist (nieuwe vloeren, muren en bureaus), doet er niet aan af dat deze nieuwe werkomstandigheden een verslechtering zijn. Het is aandoenlijk hoe iemand - Uncle Sam? - zijn best doet om deze verslechtering als een verbetering probeert te verkopen, in mijn belang. Hier is die aandoenlijke poging. Een klok met een zware hamer aan stukken slaan, dat is vast lekker om te doen. Zal ik dat ook maar eens wat gaan rondzwaaien met een hamer, in mijn nieuwe werkomgeving?