strijd

Eerder schreef ik hier dat in mijn vaders werk een strijd geleverd wordt tussen de vlakken en de lijnen. Dat is nogal een cryptische tekst, die ik graag hieronder uitleg. Eerder ook hier, of op een van mijn hiervorige blogs, klaagde ik over mijn tekencrisis, en die ging precies hierover. Ik zag opeens in het werk van mijn vader dat daar de kiem gelegen heeft van mijn tekencrisis. Mijn vader zoekt óók naar een bevredigende oplossing voor het probleem van lijn en vlak, alleen hij raakt er, anders dan ik, niet van in een crisis.

In de wereld om ons heen zijn geen lijnen. Toch zal elke tekenaar, als hij probeert een afbeelding te maken van de wereld om hem heen, beginnen met lijnen te tekenen. Hij tekent om alles lijnen om. Om de vlakken heen die hij later zal inkleuren. En als hij met inkleuren klaar is, dan zijn de lijnen niet meer nodig. Maar die zijn dan ook heel erg moeilijk nog weg te krijgen, als het ingekleurde afbeelding eenmaal af is.

Ik vind het een raar en armoedig principe dat tekenaars eerst lijnen maken die er niet zijn, die daarna weer weggemoffeld moeten worden. Ik probeerde een manier van tekenen te ontwikkelen waarbij geen lijnen nodig zijn. Inmiddels heb ik die manier gevonden: in de moderne technologie (computers). Mijn vader niet. Maar hij zit er toch iets minder mee dan ik. Hij doet gewoon regelmatig creatieve dingen met de lijnen, die bij hem soms wel en soms niet ongeveer om de ingekleurde vlakken zichtbaar zijn.