dinsdag 3 december 2013

mdf-architectuur

Op pagina 6 van Vonk, de bijlage over democratie bij de Volkskrant van 2 en 3 november staan bijna alleen maar foto's. De foto's horen bij het artikel op pagina 7, dat over deze mensen gaat die op de foto's zijn afgebeeld. Uit de korte wervende tekst op pagina 6 kan ik al opmaken dat die mensen, afgebeeld in de grote zaal waarin de leden van de Tweede Kamer vergaderen, fractiemedewerkers zijn. Ik herken één kamerlid - Ton Elias -; alle anderen zullen ofwel kamerleden zijn die ik niet ken of medewerkers van kamerleden. Over de medewerkers gaat het stuk dat morgen besproken wordt.

De mannen op de foto's dragen glanzende pakken maar zonder stropdas en op een of andere manier zien ze eruit als ambassadeurs: een tikkeltje artistocratisch, maar op een manier die vooral onzichtbaarheid en dienstbaarheid schijnt te willen voorstellen. Als ze een hoge hoed ophadden waren het net doodgravers. De vrouwen zijn blond en hebben korte jasjes aan. Ook zij zouden het goed doen in de uitvaartbizz.

Komt het nou door de mensen of door de ambiance: die zaal van onze democratie, ontworpen door Pi de Bruijn en sinds 1992 in gebruik als vervanging van de oude zaal - die toen 177 jaar gebruikt was en die wat mij betreft op grond van die traditie totale politieke neutraliteit uitstraalt - vind ik zo ondemocratisch. Ik probeer mijn studenten te leren dat beeld (plaatjes, foto's) zo'n krachtig medium is om vormgeving en betekenis te communiceren. En in de Tweede Kamer zijn dat vlakken van hout en natuursteen. Dat ziet erniet per se goedkoop uit, hoewel het door de vlakte van het materiaal toch erg op fineer lijkt, dat tegen mdf is geplakt. En dat heeft iets hotelkamerachtigs, dat ik eerder met de VVD associeer dan met de SP of met Groen Links. Ik verwacht dat de afbladdering van de democratische beleving sinds 1992 zomaar veroorzaakt zou kunnen zijn door de mfd-architectuur van Pi de Bruijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten