vrijheid en bezit

Het grote artikel op pagina 2 en 3 van Vonk, in de Volkskrant van 2 en 3 november, gaat over de opkomst van de democratie in de wereld in de laatste veertig jaar: hoe Zuid-Amerika helemaal democratisch werd en Oost-Europa ook. Ondemocratisch zijn nog steeds de meeste landen van Afrika en Azië. In het stuk is er sprake van 44 democratieën tegen 69 onvrije landen in 1972 en 90 vrije, 58 halfvrije en 47 onvrije landen in 2012. Het opvallendste aan dit rijtje vind ik dat er in veertig jaar 82 landen zijn bijgekomen in de wereld, en dat er in die tijd ook een nieuwe catagorie is bedacht die in 1972 blijkbaar niet bestond: de halfvrije landen. Volgens Willem Wever zijn er inmiddels alweer 3 landen opgedoekt: er zijn dus niet 195, maar 192 landen in de wereld.

Groeiende welvaart is volgens het artikel dé mondiale democratiseringsmotor: een grote middenklasse zorgt voor steun voor een stabiel politiek systeem dat de vrijheid en het bezit van de burgers beschermt. Bij het artikel is ook een wereldkaart gemaakt, door de designpolitie: de democratische landen zijn afgebeeld met juichende blonde mensen met vrolijk gekleurde kleren aan; de onvrije landen zijn afgebeeld door gebogen lichtbruine mensen met zwarte kleren.

Het zal mijn gymnasiale opvoeding wel zijn, dat ik niet zo van middenklasse houd. De middenklasse en hun vrijheid en bezit zit in ieder geval niet in Azië en Afrika; waarschijnlijk omdat alles wat we bezitten in Azë gemaakt wordt en daarna in Afrika weggegooid wordt. Als de hele wereld democratisch wordt, waar halen we onze producten dan vandaan? En waar gooien we ze weg?