TBEDIPDET-engineers

De voorgenomen fusie tussen de opleidingen Product Design en Engineering, Design en Innovation is niet gelukt, omdat niemand het voor elkaar kreeg een gevoel van gemeenschappelijkheid te kweken, ook niet nadat er een jaar lang geploeterd was om dingen samen te doen. Ik heb dat zien aankomen en ik heb het laten gebeuren. Ik zou met iets meer plezier naar mijn werk fietsen als ik zulke dingen niet meer zou laten gebeuren. Maar blijkbaar zit er voor mij ook iets aantrekkelijks in de deemoedigheid en de praktische bezwaren, die me tegenhouden om iets krachtigs te doen en het niet meer te laten gebeuren. Voordat ik overga tot iets krachtigs, ingebed in de schoot van mijn collega's, wil ik eerst mijn rechtspositie bevestigd krijgen; om een of andere reden ben ik bang dat iets krachtigs zomaar kan leiden tot een arbeidsconflict, waar ik niet op zit te wachten.

Iets krachtigs en schijnbaar ongevaarlijks zou kunnen zijn dat ik de visie die docenten, studenten en bedrijfsleven op ons vak hebben (want die visie is gewoon voelbaar, alleen nog nooit onder woorden gebracht) met woorden probeer te treffen, zodat die inspirerend is voor de verdere ontwikkeling van onze bachelor. Er zit namelijk weer een fusie aan te komen: Technische Bedrijfskunde, ED&I, Product Design en E-Technology samen in één propedeuse.

Ik geloof dat een visie vaak driehoekig is; driehoeken inspireren en het lijkt alsof bijna iedereen zich in driehoeken kan vinden. Voor TBEDIPDET dacht ik aan een gelijkzijdige driehoek rondom het woord halffabrikaten: aan de basis hart en handen, en in de top van de driehoek het woord hoofd. De aandacht van de Nederlandse TBEDIPDET-engineers is voortdurend bij halffabrikaten in de meest brede zin van het woord: die van de electrotechici en de werktuigbouwers (ED&I-ers) vooral met hun hoofd en hun handen; die van de designers vooral met hun hart en hun handen, en die van de bedrijfskundigen vooral met hun hart en hun hoofd. Bijvoorbeeld.