glamoereus

De glamoereuze filmversie van Brideshead Revisited uit 2008 is in één opzicht beter geslaagd dan de televisieserie uit 1981. Namelijk, dat in de film tijd wordt genomen om de vrolijke kant van de vriendschap tussen Charles Ryder en Sebastian Flyte te laten zien. Zodat de kijker weet dat ze het ook leuk hebben gehad, voordat het allemaal loodzwaar wordt.

Maar verder is de televisieserie, hoe traag en zwaar die ook is, in alle opzichten beter gelukt dan de film. Alle acteurs zijn beter gecast, zelfs Emma Thomson een minder geloofwaardige Lady Marchmain dan Claire Bloom en Michael Gambon een iets minder angstaanjagende Lord Marchmain dan Laurence Olivier. En ik houd van een geloofwaardige Lady en een angstaanjagende Lord, in Brideshead Revisited. Zoals ik ook houd van Jeremy Irons (Charles Ryder) die in een serie zowel een jonge stumper van twintig als een tobberige middelbare man kan neerzetten.

De film is een mislukking, bijvoorbeeld omdat hij glamoereus wil zijn, en het onderwerp bij uitstek niet glamoereus is. En omdat de filmmaker denkt dat het verhaal gaat over seks en over geld, terwijl het gaat over menselijk onvermogen. Ik zou een betere film maken, die zou heten Terug naar Baambrugge. Ik denk dat ik voldoende van de adel weet om niet zo'n middenklassefilm te maken als Brideshead Revisited.