geschiedenis van de schaarste

Ik probeerde te bedenken waarom mensen een bijna onuitroeibare behoefte hebben om grondstoffen uit te putten. Ik denk dat dat komt doordat heel erg lang geleden de dingen die nodig waren om te overleven inderdaad schaars waren; dat was de tijd waarin mensen gemiddeld niet ouder werden dan dertig. Dat moet nogal pijnlijk geweest zijn, al die jonge doden. Mensen zijn gaan geloven dat alles de hele tijd heel schaars is. Wat een misverstand is. Er is geen schaarste, er is alleen oneerlijke verdeling van middelen.

Er is makkelijk genoeg zonlicht voor het honderdvoudige van de energiebehoefte en met zeven miljard mensen is er genoeg arbeidskracht om te doen wat we leuk vinden. Er is geen schaarste. Nu volgt een korte geschiedenis van de schaarste:

Toen de industrie lekker op gang was, ging die schaarse dingen maken voor iedereen. De eerste grote economische crisis, die van 1929, ontstond doordat ongeveer iedereen alles al had: de dingen voldeden, gingen niet kapot, dus hadden niet genoeg mensen nieuwe dingen van de industrie nodig. De oplossing van deze crisis was tamelijk drastisch: de Tweede Wereldoorlog, waarin alles van waarde vernietigd werd en er kunstmatig enorm veel broodnodige nieuwe schaarste werd gecreëerd.