een tamelijk tragische figuur

Gerard Reve doet ergens nogal omstandig uit de doeken dat ware kunst altijd gebruik moet maken van kitsch; en dat hij dat dus doet, want hij maakt ware kunst.

Ik ben op dit moment ook bezig om ware kunst te maken; ik ben namelijk mijn autobiografie aan het schrijven, wat erop neerkomt dat ik een serie voorvallen uit mijn leven beschrijf die volgens mij vormend geweest zijn voor de ingenieur die ik geworden ben. Voorvallen die niets met mijn ingenieurschap te maken hebben, die laat ik weg. Ik vind de ingenieur een tamelijk tragische figuur; ik ben daarom geneigd om in mijn autobiografische verhaal te focussen op de nare, maar liever nog: op de gênante voorvallen. Ik hou zelf erg van boeken waarin de protagonist zichzelf door zijn eigen onhandigheid enorm vastdraait.

Nu ik bijna op driekwart ben, weet ik dat in elk hoofdstuk nog extra kitsch moet gaan toevoegen, om er ware kunst van te maken. En met ware kunst bedoel ik waarschijnlijk iets anders dan wat Reve bedoelde. Ik bedoel dat in het verhaal overal zichtbaar moet blijven dat mensen wel van elkaar houden en voor elkaar zorgen en over elkaar nadenken. Dat is ontroerend en hoopvol en daarom goed om te lezen.