hartje herfst

Wij hadden deze zomer uitbundig veel zonnebloemen. Er waren er inderdaad wel een paar gezaaid, in een pot, maar ze schoten bovendien overal op, en dan vooral op de plaatsen waar ik de tuin met de compost die alle groenteafval en caviakeutels hadden opgeleverd, verrijkt had. Blijkbaar hadden wij of de cavia's vorig jaar veel zonnebloempitten gegeten.

Onze zonnebloemen waren hoog, soms te hoog voor hun eigen gewicht en ze waren een beetje dom. Ik heb wel eens gehoord van een zonnebloem die de verkeerde kant op keek, omdat hij dacht dat de spiegeling van de zon in een ruit de echte zon was, waar hij zich naar richtte. Maar onze zonnebloemen richtten zich helemaal niet; die keken een beetje alle kanten op.

Ik wil meer controle over mijn compost, dus ik het de talloze uitgebloeide zonnebloemen afgeknipt en bovenop het caviahok in de zon te drogen gelegd, terwijl de rest van de zonnebloem - de steel en de bladeren - voor de composthoop waren. Lucie heeft enkele uitgedroogde zonnebloemen aan de cavia's opgevoerd, die het verrukkelijk vinden. Inmiddels is de zon vervangen door regen en de zonnebloemen liggen in een plas op het caviadak. Miraculeus beginnen die daar nu te ontkiemen, hartje herfst. Erg lekker, blijkt: zonnebloemkiemen.