not even close

Ik vind het vreemd dat iemand die zo gezond en aandachtig leeft als Neel Braankes op 49-jarige leeftijd als een oud lijk de pijp uit kan gaan. Ik vermoed dat Neel een geheim had, dat hij, ondanks zijn schijnbare openhartigheid, met niemand gedeeld heeft. Dat hij het leven een worsteling vond  was, gezien zijn leefsituatie, eenvoudig te begrijpen, maar het was pas van zijn gezicht te lezen toen hij tussen zijden doeken maar bijna transparant in het uitvaartcentrum opgebaard lag.

Toen hij nog leefde was Neel onvoorstelbaar zachtmoedig en gul. Hij had op de juiste momenten aandacht voor de mensen die precies op dat moment daarom verlegen zaten. Neel was, in menselijk opzicht, meestal van onberispelijk gedrag, en dat maakte hem, ondanks zijn slungeligheid en zijn slordige gezicht, op zijn minst een interessante, maar misschien zelfs een mooie man. In theorie een heel aantrekkelijke partner (of vader) om mee samen te leven. Maar samenleven deed hij niet. Not even close!

Hoe vermoeiend het ook is, om samen te leven met geliefden, het maakt de liefde die je investeert wel wederkerig. Misschien is het wel de ergernis en het harde werken, die de investering verzilveren, of die de investering in ieder geval tastbaar maken voor de geliefden met wie je samenleeft. Sorry, ik maak van liefde wel een heel sip contract; een gedachte die waarschijnlijk kiemt op mijn aardscalvinistiche wortels.