bibman

Niet iedereen weet dat ik tamelijk actief ben bij de padwijzers. Padwijzerij brengt mij troost en erg mannelijk is dat niet, om je omwille van de troost bij een geüniformeerde sekte aan te sluiten. Ik schrijf hier normaal gesproken niet over de padwijzerij, maar sinds afgelopen week een belangrijke bibman van ons betrekkelijk jong is overleden spelen hij, zijn dood en mijn verantwoordelijkheid als padwijzer voortdurend door mijn hoofd.

Neel Braankes was maar vijf jaar ouder dan ik, 49 jaar dus, en vandaag zag ik hem opgebaard in zo'n uitvaartcentrum, waar hij eigenlijk niet paste, hoewel als lijk dan toch weer wel. Hij bood een ontluisterend aanblik: een vervallen mens. Toen hij daar opgebaard lag kon ik pas voelen hoe enorm ik hem mag, hoe enorm ik gewild had hem te bereiken en hoe enorm ik mezelf daarin tegengehouden heb, omdat ik zijn signalen zo ambivalent interpreteerde.

Neel hoorde, tot hij daar op 49-jarige leeftijd mee ophield, bij de generatie oudere broers die ik niet gehad heb. De generatie die mij dertig jaar geleden overtuigend en zonder tegenspraak te dulden gewezen heeft welke kant de wereld op ging, en die volslagen ongelijk gekregen heeft. Ik neem mij voor om ze nog meer te koesteren dan ik tot nu toe deed.