biologisch, hahaha

Er zijn hier thuis vier huisdieren: de cavia's Laura en Amanda en de poezen Jip en Janneke. Die vier dieren zijn (een deel van) mijn worsteling, mijn opoffering, mijn investering: vooruit dat maar, huisdieren, omdat jullie het zo vreselijk graag willen en omdat er misschien ook een opvoedkundig ding in steekt, in zorgen voor huisdieren.

Want ik ben het die voor ze zorgt: die ze dagelijks of tweemaal dagelijks voert, die hun hokken en bakken verschoont, die hun nagels knipt, die ze bij nacht en ontij van daken of schuttingen haalt of die oeverloos in de deuropening tegen een voederbakje staat te tikken om ze uit verre tuinen naar huis te lokken. Cavia's laten zich niet aanhalen; Jip is doodsbang voor iedereen maar vooral voor mij en Janneke houdt van me alsof ik haar onstuimige minnaar ben, maar dat doet ze met zoveel nagels en rondvliegend haar, dat ik haar niet langer dan een halve minuut op mij schoot duld, omdat het daarna pijn gaat doen.

In Den Haag woonde ik onder een armoedzaaier die kattenvoer at, om de kosten te drukken. Mocht ikzelf ooit in de situatie komen dat mij niets meer rest dan dierenvoer, dan kies ik voor het caviavoer. Het ruikt naar boerenkool, en dat ruikt onvoorstelbaar veel lekkerder dan hoe het beste kattenvoer (biologisch, hahaha) niet naar rookworst ruikt.