vrouwenbloggenre

Dit blog is een eerbetoon aan een bloggenre dat ik zelf ook bijna beoefen, maar toch ook niet helemaal. Ik weet niet hoe het genre heet, ik weet sowieso niet of er bloggenres bestaan, en vermoedelijk kan elke titel die ik kies voor het bloggenre dat ik wil eren per ongeluk denigrerend klinken, wat niet mijn bedoeling is, aangezien ik het genre wil eren.

Mijn nichtje beoefent het, en met veel succes, gezien het aantal volgers dat ze heeft en het aantal reacties dat ze op haar stukjes krijgt. Die reacties zijn altijd bemoedigend, en - op het oog - van de talloze vriendinnen die precies hetzelfde bloggenre beoefenen als zij. Ik heb het namelijk over een vrouwenbloggenre: blogs over het voeren van een gezellig huishouden, waarin veel zelf gemaakt wordt, om het grootkapitaal een loer te draaien en voor die genoemde gezelligheid. En precies daarom eer ik dit genre: om de revultie die al deze vriendinnen thuis aan het verkondigen zijn.

Ik heb deze vakantie de Maskros-lamp van IKEA, die al drie jaar aan ons plafond gehangen heeft, grondig aangepakt, in de geest van het vrouwenbloggenre. Misschien omdat de lamp zo overduidelijk geïnspireerd is op de natuur, is hij erg aantrekkelijk voor vliegen. Ze kakken op de onderste paardebloempluisjes, en in drie jaar al zo veel, dat het begon te kleven en te stinken, nog afgezien van het onsmakelijke aangezicht dat het bood. Mijn nichtje en ik hebben er nu dit rijstpapieren unicum van gemaakt. En sinds vandaag, mensen met scherpe ogen zien 'm op de foto, in het midden een Roxasect vliegenvanger.