onvoelbaar

Vandaag was ik op een bijeenkomst die geleid werd door iemand met veertig jaar vechtervaring op topniveau, voor goede zorg voor het milieu. Ze heeft een hoop informatie met ons gedeeld; veel dingen die ik al wist, maar die voor het eerst in één dag allemaal samen genoemd werden. Dus over voeding en kanker en bijensterfte en genocide en elektrosmog en pijnstillers.

Maar ook over wat ieder van ons zou kunnen doen om een blijkbaar naderend onheil af te wenden. En dat het goed is om in ieder geval iets te doen. Weer ietsje meer dan gisteren. Want er is een blijkbaar naderend onheil, en het onhandige aan dit blijkbaar naderende onheil is dat ik het niet kan voelen aankomen. De leiding van de bijeenkomst beweerde met veel stelligheid, en om haar vechtervaring geloof ik meteen, dat het onheil dat je niet kunt voelen het gevaarlijkste en grootste onheil is.

Dat het grootste gevaar maar liever onvoelbaar is, zou zomaar een overlevingsmechanisme kunnen zijn. Maar ik vind dat een ingewikkeld kompas; als ik het niet kan voelen, hoe kan ik het dan onderscheiden van al die andere dingen die ik niet kan voelen? Ik kan bijvoorbeeld het nederende onheil dat uitgaat van de maan, als in de maan wellicht ook een naderend onheil schuilt, ook niet voelen.