massatraagheid

Mijn peetkind is danseres. Ze is een lang meisje, waardoor haar massatraagheidsmoment ook nogal groot is. Met een groot massatraagheidsmoment komt men niet zo makkelijk de bocht om, dus wendbaarheid is voor haar krachtsport. Gelukkig is ze heel expressief, waardoor ze de ogen naar zich toetrekt op het podium. Als alle andere danseressen krijgt ze van haar dansopleiding de opdracht om zich drie keer per dag zestien keer op te drukken, wat ze soms, maar meestal niet, doet. Ik weet niet of ze zich realiseert dat ze haar lengte (haar massatraagheid) waarschijnlijk moet compenseren met  kracht, bijvoorbeeld in haar armen.

Ik had al ongeveer anderhalf jaar last van mijn onderrug, zomaar, als ik een nacht verkeerd geslapen had, of als ik mijn overhemd niet goed genoeg in mijn broek gestopt had. En ik schreef hier al eerder over mijn buik, die niet meer de buik is van een twintigjarige. Het lijkt wel of de hormonen mijn buik te pakken hebben: dan slap, dan veerkrachtig, dan week of hard of zacht. En dan is er nog dat ik gewoon al veertig jaar vermeden heb om mijn armen te gebruiken. Als ik iets optil gebruik ik mijn benen, uit blinde paniek dat het misschien in mijn rug zal schieten. Mijn benen en mijn billen, daarmee kan ik best in een film uit de kleren, maar mijn torso valt bij mijn benen volkomen in het niet.

Maar sinds een maand druk ik mij dus ook op. Opdrukken zou net zo normaal gevonden moeten worden als hardlopen, want opdrukken is geweldig. Rugpijn over, buik onder controle en ik kan zo in een film, als ik de moeite neem om er een beetje vrolijk bij te kijken. Tussen de woorden zo en normaal uit de eerste zin van deze paragraaf heb ik me net nog even 25 keer opgedrukt. Ziezo.