lupinebonen

Echt hoor, het is niet mijn onwil dat ik geen vegetariër ben. Ik wil dat heus wel. Maar ik vind het moeilijk; ik vind het moeilijk omdat vegetariër worden veel heviger op mijn sociale leven ingrijpt dan andere drastische beslissingen die ik nog kan nemen of al genomen heb. Stoppen met koffie drinken: eitje. Stoppen met roken: piece of cake. Stoppen met alcohol: eveneens koekie. Stoppen met zaniken: ook niet echt moeilijk. Maar stoppen met vlees, allemachtig, dat is echt moeilijk. Waarschijnlijk is vlees geen verslaving, zoals al die andere dingen, waarmee het zo makkelijk was om te stoppen of nog te zullen gaan stoppen. Misschien geldt dit alleen voor mij, maar mijn sociale omgeving is nogal vlezig.

Te stoppen met zaniken, koffie drinken, roken en alcohol drinken is zo makkelijk omdat het meteen effect heeft: ik en velen met mij vinden mijzelf een prettiger persoon zonder mijn gezanik, mijn koffiestress, de asbaksmaak en het gelal. Maar zonder vlees word ik op geen enkele manier een prettiger persoon. Sterker nog: ik isoleer me van de gezelligheid, en ik geloof ook in Piet Vrooms bewering dat vlees vrolijk stem, en groente rustig, of depressief. 

Ik heb voorlopig nog ingezet op vleesvervangers. Ik was daarom zeer hoopvol over de Vegetarische Slager, de naam zegt genoeg. Het leuke vind ik de oud-Hollandse lupinebonen die hij verwerkt, in plaats van soja, wat uiteraard een suspecte bisnis is, die soja. De recensies over deze Slager zijn zeer lovend; met name het prijswinnende gehackt (op de afbeelding is het nog gespeld als gehakt, maar dat is het niet, daarom heet het waarschijnlijk, nogal artistiek, gehackt). Men zei dat de gehackt niet van echt te onderscheiden is, en ik als argeloze koper denk dan dat het niet van gehakt te onderscheiden is. Wel nu: het is niet te onderscheiden van vleesvervanger. En de smaak ervan is walgelijk.