ja-ja-ja-ja-ja

Mijn zoon is wel eens boos. Ongeveer vier keer per dag is hij boos. Jakob heeft altijd een buitengewoon krachtige stem gehad, en als hij boos is gebruikt hij die zonder terughoudendheid. Als ik hem vraag om zachter te doen, bijvoorbeeld omdat er nog mensen slapen, dan schreeuwt hij: Oooh! Waarom kan ik ook nooit eens zachter doen!?! en dan slaat hij met zijn vuisten tegen zijn hoofd.

Deze luide boosheid is wel te hanteren. Hij komt op als Jakob zich slecht behandeld voelt; als hij bosvruchtensap krijgt in plaats van sinasappelsap, terwijl ik sinasappelsap beloofd had bijvoorbeeld, na een dag nog veel meer onrechtvaardigheid en niet-ingeloste beloftes incasseren. Als ik met hem op bed ga liggen en ik laat hem razen, terwijl ik bij hem blijf, dan is hij binnen tien minuten weer zijn zonnige zelf.

Moeilijker te hanteren is zijn geïrriteerde ja-ja-ja-ja-ja, als hij een vraag niet lijkt te willen beantwoorden of aangeboden hulp afslaat. Is dat vooral als hij op een afstandje staat te kijken naar elf- en twaalfjarige jongens die samen iets aan het doen zijn? Iets heimelijks, iets wat de elf- en twaalfjarige jongens alleen doen door de roes van elkaars aanwezigheid, en anders niet, nooit? Ernaar kijken is al heimelijk, daarover heb ik ook nooit vragen willen beantwoorden. Laat staan hulp willen accepteren. Ik zoek een zestienjarige jongen met een brommer, die met Jakob komt spelen, in zijn speelprogramma.