Ik kan niet beoordelen of Michel van der Plas - wat mij betreft - een groot kunstenaar was, zoals ik Annie MG Schmidt en Wim Sonneveld grote kunstenaars vind. Ik ken zijn werk niet goed. Ik ben niet geneigd om zijn grote literaire werk, de biografie van Guido Gezelle, te lezen; ik kom al niet door de twintig pagina's dikke biografie die mijn opa over Guido Gezelle geschreven heeeft heen. Ik vind voor Haar niet - zoals Claudia de Breij zegt - het mooiste liedje uit de Nederlandse taal, hoewel best aardig, hoor. Zijn liedjes voor Sonneveld vind ik, hoewel ze altijd bij me zullen blijven, nogal hard van toon.
Michel van der Plas was vergeten om, zoals de kunstenaars die minder snel vergeten worden, van zichzelf ook een kunstwerk te maken. Ik denk dat erkenning geen voorwaarde is om gelukkig te kunnen zijn met je eigen kunstenaarschap. Maar als erkenning dat wel is, zoals dat voor Michel van der Plas wel het geval leek te zijn, dan is het handig om een toegankelijke en congruente vorm te vinden die jezelf volledig met je eigen werk verzoent. Dat is Michel van der Plas nooit gelukt.
grappig dat je het slecht getimed noemt, ze zonden natuurlijk een bestaande documentaire opnieuw uit, juist omdat hij dood was, denk je niet?
BeantwoordenVerwijderenNou, het is een stijfiguur: *gespeelde naiviteit*; ironie voor gevorderden. Mar het was ook uit gemakzucht, omdat ik toen ik de eerste zin schreef echt nog niet wist dat hij dood was.
BeantwoordenVerwijderenha ha, wat ben je eerlijk. ik wist namelijk dat jij niet weet wat ironie is (zo vertelde je me ooit), dus dat kon het niet geweest zijn ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk weet vrij goed wat ironie is, maar ik ben er een tegenstander van. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan (is dat het goede spreekwoord hier?)
BeantwoordenVerwijderen