jongensachtig lijf

Sinds ongeveer een maand zingen mijn kinderen en ik de versie van het smurfenlied die ik van mijn bewonderde neef leerde, toen ik zelf tien was. Dat lied gaat zo:
Vader Abraham (Rik): Kunnen jullie door een sleutelgat?
Smurfen (Jakob en Lucie): Ja, wij kunnen door een sleutelgat!
Vader Abraham (Rik): Kunnen jullie door een waterkraan?
Smurfen (Jakob en Lucie): Ja, wij kunnen door een waterkraan!
Vader Abraham (Rik): Zal ik jullie een liedje leren?
Smurfen (Jakob en Lucie): Nee ouwe lul, krijg toch de kolere! 
Samen: La-la-lalala-lala-lalala, la-la-lalala-lala-lalala, la-la-la.
La-la-lalala-lala-lalala, la-la-lalala-lala-lalala, la-la-la. 
En daarna is Lucie Vader Abraham en zijn Jakob en ik de smurfen. En zo voorts. Ook erg geschikt voor de polonaise.

Het knappe aan Vader Abraham vind ik de tijd die hij durft te nemen voor het geringe dat hij te vertellen heeft over de smurfen. Hij heeft echte aandacht voor de smurfen, die hij met een goed verzorgde, warme stem interviewt, zonder ergens neerbuigend te zijn. Hij heeft een grijze baard, maar een jongensachtig lijf in een strak gesneden pak. Ik denk dat Pierre Kartners succes en toekomstige erkenning voornamelijk komt door de congruentie die hij heeft ontworpen met deze Vader-Abrahamfiguur met bijvoorbeeld dat briljante cafélied van hem. (Pierre Kartner is niet dood, trouwens.)

En merkwaardigemening gaat op vakantie. Vermoedelijk is die vakantie op 5 augustus weer afgelopen. La-la-lalala-lala-lalala, la-la-lalala-lala-lalala, la-la-la. La-la-lalala-lala-lalala, la-la-lalala-lala-lalala, la-la-la!