Eekplafond

Mijn plafond is af. Ik noem het het Piet-Hein-Eekplafond, maar het is belangrijk om het verschil te benadrukken tussen mijn plafond met het werk van Piet Hein Eek. Meer dan oppervlakkig zijn website bekijken deed ik overigens niet, dus wat ik hier aan plattitudes over Piet Hein Eek ga vertellen, dat zijn nog niet eens citella('s). Het is gewoon laster. Ik weet niet of ik een verzachtend woord heb voor laster.

Piet Hein Eek heeft een idee naar de markt gebracht dat in de lucht hing; een idee van mijn generatie, maar dat de ouders van mijn generatie al hebben laten ontkiemen. In de oorlog natuurlijk, toen mijn vader de pinda uit de klauwtjes van de opgezette eekhoorn van mijn opa probeerde op te eten, als delicatesse en toen mijn moeders lievelingsgerecht het uienprakje was. En een vleugje bric-a-brac uit de jaren zeventig, en een pietsje commentaar op het modernisme van de jaren tachtig: Piet Hein Eek en de generatie Nix.

(Met dank aan Peter Bekkers:) er kwam wel wat geduld kijken bij mijn plafond, maar toch niet het engelengeduld waarover Eek pocht ten aanzien van zijn werk. Toevallig is dat bij een plafond ook makkelijker dan bij een meubelstuk: bij mij is alles domweg tegen het plafond geschroefd, terwijl sloophout in een meubel ook nog moet passen en aan elkaar vast zitten. Ik geloof dat ik dichtbij een oplossing ben waarbij dat passen en aan elkaar vastzitten opgelost wordt. Piet Hein Eek mag contact met mij opnemen.