acceptabele en ook haalbare bedragen

Ik kan wel een systeem verzinnen waarin iedereen het gevoel heeft beloond te worden voor het werk dat hij of zij verzet en waarin genoeg financiële ondersteuning is voor iedereen die besluit om niet te werken. Bijvoorbeeld: iedereen in Nederland krijgt een basisinkomen van 600 euro per maand (een goede reden om naar Nederland op vakantie te gaan!) en elk gewerkt uur levert 15 euro op, met een maximum van 40 * 15 = 600 euro per week. Om dit te financieren betaalt iedereen vanaf 600 euro belasting, tot een recht evenredig maximum van 1200 euro terug te geven. Om een of andere reden denk ik dat dit acceptabele en ook haalbare bedragen zijn, in de Nederlandse economie.

Maar dan is er nog het ondernemerschap. Initiatiefrijkheid is een uitstekende en onmisbare eigenschap tegen de verveling. Verveling zal uiteindelijk iedereen overvallen, als initiatief niet mag. Ik denk dat de communistische experimenten allemaal juist hierdoor mislukt zijn. Als initiatief ondernemerschap heet, komt er onvermijdelijk hebzucht bij. En het is die hebzucht die het kapitalisische systeem op dit moment aan het wankelen aan het brengen is.

Ik geloof dat het de ondernemers eigenlijk niet om het geld te doen is. Ondernemers lijken mij kunstenaars, voor wie werken voor een baas te vervelend is. Is het genoeg om de ondernemer-kunstenaars voor 1200 euro per maand vrij te stellen van werk en belasting, waarbij ze jaarlijks op een opbouwende manier verantwoording moeten afleggen ten opzichte van de samenleving? Of is dat eng?