echt?

Eerdaags was ik op bezoek bij To Share, een bijeenkomst. De bijeenkomst werd georganiseerd door  JongHvA, en dat is een netwerk. Ik ken de initiatiefnemers en ik vond het leuk om hun initiatief te zien en toch tenminste niet in de weg te lopen, en om geen cynische mening te hebben en ook niet - het allerergste - om achteloos te zijn. Ik was er, kijk maar, op de foto: dat rimpelige hoofje achter de plant en de man met het ruitjesoverhemd.

Ik was naast collega K gaan zitten, die daar als mogelijk toekomstig lid van het netwerk zat. Hoe oud of ik was, vroeg hij. Vijftig, zei ik, in de veronderstelling dat hij dan zou zeggen: echt? Maar dat zei hij dus niet, waarmee ik nu dus blijkbaar vijftig zou kunnen zijn.

Ik weet niets van deze generatie. Waarschijnlijk had ik een enkeling van hun in de klas, toen ik zelf jongHHS (= Haagse Hogeschool) was. Zij leven in een parallel universum; hun levens kruisen de onze nooit: niet gerelatieerd aan mijn kinderen, want te oud, en niet gerelateerd aan mij, want te jong. Zoals hun ouders - vermoedelijk de babyboomers - te oud zijn voor mij en te jong voor mijn ouders. Dat is de werkelijke generatiekloof. Van onbegrip.