prehistorisch ding

Omdat alle andere wegen afgezet waren reed ik vanmorgen naar Artis via de Hoogte Kadijk. Of eigenlijk achter de Hoogte Kadijk langs, waardoor ik de achtertuinen van de huizen op de Hoogte Kadijk kon zien. In de rij bij de kassa beweerde iemand zeer stellig dat we nu in de Jordaan waren, wat ik wel begrijp, omdat nergens anders in Nederland zulke kleine zeventiende-eeuwse stadshuisjes staan. En in die kleine stadshuisjes zal de zeventiende-eeuwse lagere middenklasse gewoond hebben, verwacht ik. Met kleine zeventiende-eeuwse lagere middenklassetuintje.

Meestal geloof ik wel dat de wereld steeds beter wordt. Ik vind het dus tamelijk opzienbarend dat de zeventiende-eeuwse lagere middenklassewoning een tuintje had! Wat deden ze in de zeventiende eeuw met een tuin? Ik, éénentwintigste-eeuwse hogere middenklasse man, keek vandaag rond in mijn tuin, met de ambitie om daar iets van te maken. Ik schepte mijn composthoop leeg.

Wat ik aantrof in mijn composthoop:
Zeer veel aardappelen. Gave, fonkelnieuwe aardappelen, waarschijnlijk gereed voor consumptie. Wat ik niet ga doen, consumeren.
Uien. Gave, prachtige uiten. Met slap lichtgroen struif erop, vijftig centimeter onder de vette compost.
Appels. Puntgave blozende appels. Hadden als 10 maanden kunnen verrotten, maar leken wel versteend ('jij wordt later opgegraven door verbaasde archeologen; onveranderd, onbeschadigd als een prehistorisch ding, ...'). Er is iets mis met appels.