zompige uithoek

Norman Davies behandelt zijn Vergeten Koninkrijken op de volgorde waarin ze vergaan zijn. Over een Europees koninkrijk dat in de vijftiende eeuw verging ('Alt Clud') kan ik nog tamelijk afstandelijker lezen, maar nu ben ik aangeland in Galicië, dat, net als zijn voorganger Litouwen, een heel verdraagzame en pluriforme samenleving leek. Op bladzijde 600 komt de twintigste eeuw eraan voor Galicië. Ik kan niet meer verder lezen, ik ben bang dat het me te gruwelijk wordt.

Oppervlakkig beschouwd lijkt het ook alsof de Nederlands-Vlaamse renaissance, en alles wat daarop volgde, min of meer toevallig in gang gezet zijn door een oud rijk dat Bourgondië heet, waar de enkele Graafschappen, die nu in Nederland liggen, kortstondig deel van uitmaakten. Weer later is Bourgondië door Frankrijk en Duitsland vermorzeld. Ik vind het een onbegrijpelijk wonder dat Nederland nooit vermorzeld is. Ons geluk is dat we in een zompige uithoek wonen, die blijkbaar nooit iemand werkelijk interesseerde.

En dat is eigenlijk heel goed nieuws voor mij en voor Nederland. Ik altijd maar denken dat de Belgen en de Polen en de Italianen pas echt volkeren zijn die gehecht zijn aan hun land. Die, als ze buiten hun eigen moestuin gebracht worden, eigenlijk niet meer helder kunnen denken van de heimwee. En dat is misschien ook wel zo, maar dat zelfgemaakte Nederland is toch ook al best oud en ongerept.