aardappels zonder expressie

Toen ik in de hel van Jo Coenen was heb ik daar Spielbergs avonturenfilm Kuifje geleend, voor mezelf. Mijn kinderen zagen de vlammen op het hoesje en dachten dat het een enge film was. En daar hadden ze natuurlijk gelijk in: die boot in de woestijn, en het overhoop steken van al die piraten van Scharlaken Rackham, met die muziek erbij, dat is behoorlijk eng. Het is natuurlijk super dat in de bibliotheek allemaal films geleend kunnen worden, maar wegens het gratis lidmaatschap van mijn kinderen is mijn keuze beperkt.

Ik ben geen bewonderaar van Kuifje, maar ik ben er natuurlijk wel mee opgegroeid. Als je de jaren veertig tot midden zeventig wilt begrijpen, leze men Kuifje. Zoals men James Bond bekijke om alles na 1962 te begrijpen. Hergé's tekenstijl is helder en waarschijnlijk ook innovatief, want dat zeggen ze altijd; zijn plots vind ik nogal wisselend, maar ik hou wel weer van de slapstick. Van de vroege Kuifjes (Amerika, Afrika etc) vind ik de kleuren erg mooi.

Op het mini-beeldschermpje dat ik hier thuis heb (slechts 1.00 x 0,65 m) is Spielbergs actie nogal saai (een zwaardgevecht tussen twee havenkranen is best leuk bedacht, maar om dat dan ook te gaan animeren, sjonge, ...). En door de innovatieve animatietechniek heeft Kuifje opeens een boosaardige twinkeling in zijn ogen, terwijl Janssen, Jansen en Haddock aardappels zonder expressie geworden zijn. Spielbergs plots zijn nog slechter en slapstick kan hij niet goed. Er schijnt nog een Kuifje-film te komen.