haatzaaien

Mijn dochter voetbalt, zoals zoveel Amsterdamse meisjes. Meisjesvoetbal is de snelstgroeiende sport in Nederland. En vandaag begeleidde ik mijn dochter naar de uitclub TOS-Actief, omdat ik daar - als Nationale Vrijwilliger - dan ook een taak had op het veld. Ik verving de moeder van mijn dochter als grensrechter. Vanuit haar ziekbed had zij mij de vijf signalen van de vlag van de grensrechter geleerd. Ik vind het nog wel lastig om het precieze verschil tussen doeltrap en hoekschop in vlaggentaal duidelijk te maken.

Nou ben ik in de buurt van voetbalvelden nooit op mijn best. Het is me toch allemaal wat te ruw, die betegelde kantines, de roestige hekjes om de velden en de geurige barkrukken. Van mij mag het veld wel wat kleiner en de bal wat zachter. Maar met een vlag in mijn hand en een duidelijke instructie, had ik voor het eerst in mijn leven een taak rond een voetbalveld waarbij ik mezelf niet in de weg zat. Ik heb - volgens mij - eerlijk en duidelijk gevlagd. Geconcentreerd werk, met wat theater, dat ligt me wel.

Maar ik voel ook wel dat het gevaarlijk werk is. Beoordelen of het buitenspel genoeg is om ervoor te vlaggen, dat is moeilijk. En ook nog, min of meer tegelijkertijd, besluiten welke kant op ingegooid moet worden (...en dan ook nog een verwarring over het vlagsignaal voor doeltrap of hoekschop), ... zeer verantwoordelijk werk. Wat Youp van Thek allemaal over grensrechters gezegd heeft, is dat niet een soort haatzaaien?