zwart en winterhard

Ik werd vannacht met een schok wakker, nadat de rat in mijn droom mij verrast had door me een plakje van een frikandel in mijn mond te duwen. Ik had in mijn droom al geaccepteerd dat ze, met hun mooie glanzende vachten, door mijn huis liepen, zich voortplantten en mijn afval opaten. Wat hielp was dat het grappige ratten waren, die mopperige gesprekjes met elkaar voerden die ik kon verstaan, die van hun gevecht om te overleven een dansje gemaakt hadden, maar die ook enorme gebitten hadden, als de hyena's uit The Lion King, maar nog enger. Maar het plakje frikandel was het engste.

Misschien verwerk ik in deze droom mijn ongemakkelijke verhouding met onze huisdieren. De hele winter, ook toen het vroor, hebben onze cavia's Laura en Amanda in een groot hok in de tuin gewoond, terwijl binnen twee jonge katten - Jip en Janneke - hun sporen gingen trekken door ons hele huis. Wat doen die cavia's daar in de tuin? Hun belangrijkste meerwaarde is dat alle door hun volgepiste en -gekakte stro en zaagsel het uitstekend doet in de composthoop.

Jip en Janneke kan ik niet uit elkaar houden: ze zijn allebei zwart en tamelijk schichtig. Lucie wilde graag zwarte poezen, om te laten zien dat ze tegen poezenracisme is. Dat zwarte katten ongeluk brengen is volgens haar niet waar, en onze Jip en onze Janneke zouden het bewijs moeten worden. Alleen: zwarte katten brengen wel degelijk ongeluk, en dat komt doordat ze zwart zijn. Ik zie ze nooit. Ik zie ze pas, als ik op ze sta of per ongeluk tegen ze schop. Nu zijn ze erg benauwd voor mij en voor mijn schoenen, waardoor ik ze helemaal bijna nooit meer zie.