smiley

Wij hebben onze kinderen grootgebracht (ze zijn allebei ongeveer tien; een leeftijd waarop ik begin te vergeten hoe oud ze nou precies zijn. Lucie was gisteren erg verontwaardigd toen ik zei dat ze elf was, wat ik, toen ik het zei, echt dacht) met veel aandacht voor hun welbevinden. We probeerden eraan te denken dat zij klein zijn en wij groot, en dat dat formaatverschil en leeftijdsverschil zo min mogelijk zou moeten leiden tot een machtsverschil.

Dat streven naar gering machtsverschil hoeft er niet toe te leiden dat kinderen onopgevoed en verwend zijn, maar toevallig zijn wij vergeten om aandacht te besteden aan beleefdheid, tien jaar lang. We hebben er niet aan gedacht. Daarom zijn we begonnen aan een inhaalslag, om de grootste lompheid er alsnog af te vijlen. Die inhaalslag bestaat uit een beloningssysteem: als Lucie of Jakob spontaan iets beleefds doen, krijgen ze een smiley, en bij tien smileys krijgen ze een kadootje.

Voor de smileys blijken Lucie en Jakob echt heel erg beleefd te kunnen zijn. Voor hun eerste kadootjes moesten we al na twee dagen naar de winkel. Wegens succes verlengd: nu krijgen ze na twintig smileys een kado. Jakob vraagt, terwijl hij prachtig oogcontact maakt: 'Mag ik alsjeblieft een smiley?'