Alain de Botton

Alain de Botton in de Zillesenlaan

Het lijkt erop dat de HvA, en uiteraard niet met opzet, er alles aan doet om te verhinderen dat mensen zich aan het instituut zullen hechten. Vriendschap sluiten met schoonmakers, met de mensen die gehaktballen op een bord leggen in de kantine of met de man die de planten begiet, wordt ontmoedigd. Al een aantal keer bleek dat van het ene op het andere moment een nieuwe marktpartij de schoonmaak, de gehaktballen en de plantjes deed. Een oprukkend aantal collega's, die in ruil daarvoor smetteloze kantoorruimtes en smartphones hebben gekregen, gaat Nieuw Werken, wat vooral betekent dat je geen sporen meer achterlaat.

En toch: ik ben hier eigenlijk wel gehecht. Natuurlijk niet zoals ik aan mijn lagere school en daarna aan het gymnasium, aan de Winkelmankazerne in Nunspeet, aan de TU Delft en aan de Haagse Hogeschool gehecht was, maar toch, de Leeuwenburg is van mij. Ik denk dat dat komt door de oude grond. Ik bedoel: ik ben altijd nog meer gehecht aan de Leeuwenburg dan aan het Steigereiland, waar ik woon.

In de TV-show van Ivo Niehe schijnt Alain de Botton gezegd te hebben dat hij IJburg de mooiste plek op aarde vindt. En ik ken de schoonheidopvattingen van Alain de Botton, dankzij de Architectuur van het Geluk, een boek dat hij schreef en dat ik las. En mooi, jawel, mooi is het op het Steigereiland (ik neem aan dat hij Steigereiland bedoelde. In de rest van IJburg zie ik geen geluksarchitectuur). Ik heb mijn bijdraagje geleverd aan het Steigereiland. En toch hecht ik er niet. Zou ik het eigenlijk wel willen?