Ik heb mijn studenten opgedragen om het vak ontwerpmethoden af te ronden met een presentatie, waarin zij hun relatie met ontwerpen uit de doeken doen. Inderdaad, dat is een uitermate vage opdracht, en ik heb de opdracht ook zo ingeleid: jullie krijgen een hele vage opdracht. En, zoals het hoort, ik heb mijn studenten ook verteld wat de beoordelingscriteria zijn: de presentatie moet intelligent zijn en overtuigend. (Terwijl ik het bovenstaande teruglas, veranderde ik hele vage opdracht in heel vage opdracht, omdat ik vermoed dat dat beter Nederlands is. Maar het is toch niet wat ik bedoelde: ik bedoelde hele vage opdracht en niet heel vage opdracht. Voor mij is daar een verschil tussen.)
Het is leuk om te zien wat studenten dan presenteren. Het interessantst zijn de dingen die ze per ongeluk zeggen, ... de dingen die ze niet precies zo voorbereid hadden en maar die in het vuur van hun betoog eruit flappen. De dingen die wel voorbereid zijn, zijn natuurlijk ook best aardig, maar ook heel voorzichtig, wat heel begrijpelijk is, omdat er een docent meeluistert, die de presentatie gaat beoordelen.
Onvoorbereid was bijvoorbeeld de vaststelling dat methodisch ontwerpen een soort democratie is. Bij navraag bleek dat vooral het Programma van Wensen (waarin beschreven staat wat er allemaal fijn zou zijn aan het nieuwe ontwerp) blijkbaar overkomt als democratie. De ontwerpers gaan dan stemmen welk ontwerp de verkiezingen wint. Idealiter zou een PvW een meetinstrument zijn. Want ingenieurs kunnen dat goed: de moeilijke beslissingen laten nemen door een zelfontworpen meetinstrument (het PvW namelijk). Hoe de wereld eruit zou zien als ingenieurs de democratie hadden uitgevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten