Ik ruim niet alleen de verhuisdozen leeg die ik in mijn eigen huis aantref, ik doe ook de dozen die ik twintig jaar geleden bij mijn ouders achterliet. In een verhuisdoos uit Hilversum vond ik de zestien 's Neerlands MADs, die ik kocht toen ik elf en twaalf was. Als dertig jaar vind ik het moeilijk om ze weg te gooien, terwijl ik het ook moeilijk vind om ze te bewaren. Een verhuisdoos is de beste plek, eigenlijk.
De nieuwe Nederlandse MAD, die ik vandaag kocht, die bewaar ik niet. 's Neerlands MAD uit 1980 was nog een soort halfslachtige poging om op een vrolijke manier het kapitalisme te bestrijden. Deze nieuwe MAD heeft volstrekt nutteloze kleurendruk en is (zonder inflatiecorrectie) vier keer duurder dan in 1980.
Nog meer kritiek geven vind ik smakeloos. Ik ben blij dat een paar ouwe rotten van het Amerikaanse MAD-magazine er nog steeds zijn. Hallo, Paul Coker! Hey, Sergio Aragones! En Al Jaffee, die speciaal iets voor Nederland maakte. Dat vind ik heel erg lief, van Al Jaffee. Ik vind alleen humor leuk die ook lief is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten