In Lied ohne Worte 2 (op36) zet Mendelssohn meteen in met de melodie. Volgens mij is dat heel bijzonder; componisten, alle componisten, zetten altijd eerst de begeleiding aan (Hoempapa! Hoempapa!), en als iedereen door heeft dat het nummertje begonnen is, komt de melodie pas. Ik heb van Ursula geleerd dat wat Mendelssohn doet in medias res heet: onaangekondigd terzake komen.
Ik ben met dit blog ook nogal onaangekondigd terzake gekomen. Een blog is geen nummertje. Ik dacht: een blog is een groeiend document, zonder einde. Ik vind dat iets dat geen einde heeft, ook geen begin hoeft te hebben. Vandaar dat ik hier meteen maar over tandenstoken ging bloggen.
Mijn vorige blog eindigde nogal in medias res. Daar waren toen twee redenen voor: ik vond dat ik aan dat blog verslaafd was en ik had een oprisping van privacy-angst. Ik begin nu toch weer met bloggen, omdat ik wil weten of het waar is wat Inge Oskam, lector technisch innoveren en ondernemen, zegt. Inge Oskam zegt dat ideeën die niet geuit worden het ontstaan van andere ideeën blokkeren. Ik moet bloggen, omdat ik anders blokkeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten