voor mijn neus op de vuurpijl

Vandaag reisde ik met de NS, in de trein. Ik had dat alweer enkele maanden of misschien wel een heel jaar niet meer gedaan, maar ik wist natuurlijk nog wel precies waar het station stond en dat dat nu met een ov-chipkaart moet. Ik checkte voor de zekerheid drie keer in, want alle incheckpoortjes hebben rode lichtjes en een pijl naar links, zelfs het meest linkerpoortje. Toch zeiden deze poortjes de tweede en derde keer: u bent al ingecheckt. Blijkbaar was dat inchecken gelukt.

In de trein was een televisietoestel dat vertelde dat ik precies op tijd in Amersfoort was en ook op welk perron ik moest overstappen op mijn trein naar Zwolle. Ik zag die trein ook al staan, schijnbaar dichtbij, met de deuren open, maar toch een pittig eind lopen, omdat de perrontrap in Amersfoort aan de ene kant is en mijn trein aan de andere kant van het perron was gaan stilstaan. Ik zette een flinke wandelpas in, en toen ik bij de trein naar Zwolle kwam deed die voor mijn neus de deuren dicht.

Ik vind dat buitengewoon onbehoorlijk: ik vind dat ik nog de leeftijd heb waarop ik een overstap op een station zou moeten kunnen halen (ik wil nog dertig jaar mijn overstappen kunnen halen, en ook daarna wil ik mijn overstappen nog kunnen halen, met hulp van anderen) en ik ben hierover meteen gaan klagen bij de service en informatie van station Amersfoort. De vrouw die naar mijn klacht luisterde raakte zo van de kook van mijn klacht dat ik helemaal bijdraaide. In Zwolle vergat ik uit te checken, maar dat gaf niks, want dat kon alsnog op de terugweg zonder extra kosten. En als klap op de vuurpijl mocht ik over Lelystad terug naar Amsterdam, zonder overstap.