of een gedachte

Tussen Zwolle en Amsterdam begon ik aan het boek dat me in de stationsboekwinkel het minste tegenstond: De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween. Ik ben nu over de helft op pagina 224, en nu begint het me tegen te staan. De protagonist heeft net tegen Stalin gezegd dat hij zijn snor zou moeten afscheren, nadat hij eerst alle andere grootheden tussen 1905 en 1953 op aarde het leven gered of op een ander briljant idee gebracht heeft. En in een andere verhaallijn, die nog niets met die grootheden te maken heeft, is hij inmiddels honderd jaar, nog even koelbloedig en nuchter, en bezorgt het toeval hem de ene koddige onsnapping na de andere geinige moord.

Ik geloof dat de filosofie van die boek is: als iedereen met elkaar veel borrels zou drinken, zou er niet zoveel ellende in de wereld zijn. En ook: in de twintigste eeuw werd iedereen in beslag volkomen genomen door de polarisatie tussen communisme en (noem het:) liberalisme, wat natuurlijk oliedom is, kijk maar hoe de protagonist steeds weer overal tussenuitknijpt en er nog onovertroffen veel succes mee heeft ook.

De 100-jarige vertegenwoordigt misschien de 21e eeuw? De 21e eeuw: een beetje klooien, een beetje zuipen, de boel de boel, zeggen wat er voor je mond komt, 'm smeren als het je niet meer bevalt, nergens in geloven en overal inzwijnen. Ik lees nog even door; misschien komt er nog een plot. Of een gedachte.