het helaaste van alles

Ik heb vandaag propedeuse-certificaten uitgereikt. Mijn collega die het georganiseerd had nodigde de studiebegeleiders uit om iets treffends en vriendelijks te zeggen over de gediplomeerden. En ik ben een van die studiebegeleiders; ik mocht dus in die rol publiekelijk mijn eigen studenten als eerste feliciteren.

Ik heb inmiddels geleerd dat ik dat niet onvoorbereid moet doen. Onvoorbereid pakt dat trouwens meestal best memorabel uit, wat ik daar dan, voor de vuist weg, bij mekaar ouwehoer, maar er is ook een risico dat de dingen die ik zo treffend te berde breng niet erg vriendelijk zijn, of misschien zelfs per ongeluk over een andere student gaan dan degene die ik sta te feliciteren (of over mezelf). Sinds enkele van zulke flaters bereid ik me dus voor.

En dan blijkt het treffende minder belangrijk dan het vriendelijke. Helaas gaat het vriendelijke niet zonder het treffende. En helaas is de gewoonte bij mijn opleiding om bij de propedeuse-uitreiking alleen de studenten toe te spreken die in één jaar hun propedeuse gehaald hebben. En helaas zijn de studenten die dat voor elkaar krijgen vaak net een fractie moeilijker te treffen dan degenen die er langer over doen. En helaas, misschien is dat wel het helaaste van alles, ben ik daar te midden van technici, die gewoon niet zo erg van taal houden.