de lege doos

Bij het nieuwe regime van orde en regelmaat hoort dat de Almekinders-tak van dit gezin, en daarmee bedoel ik mijzelf en mijn dochter, leren de dingen waaraan ze beginnen niet gedachteloos te onderbreken, en ze dan te vergeten. Ik heb er nu een week mee geoefend om bezig te blijven met het dingen waaraan ik begonnen was en om ze alleen mindfull te onderbreken. En dat houdt in dat ik mijn werk neerleg, probeer een besluit te nemen hoe lang de onderbreking zal duren en vervolgens het onafgemaakte werk opruim op een manier die past bij de lengte van de onderbreking en bij de gevoeligheden van mijn gezin. Oh, en ook nog: dat ik deze gedachten met mijn gezinsleden deel. Dit is nog geen routine, dus voorlopig, als de telefoon gaat, moet ik zeggen: ik bel zo dadelijk terug. 

Eén van de dingen die ik wekelijks doe, is de kamer van mijn dochter schoonmaken. Ik wil dan dat ze van te voren die kamer opgeruimd heeft, en dat lukt alleen als ik haar daarbij help. Ik moet Lucie helpen om niet te verdwalen in de spullen die ze opraapt: allemaal dingen waaraan ze begonnen is en die ze gedachteloos heeft onderbroken. Het interessante van gedachteloos onderbroken spullen is, dat ze onzichtbaar worden, althans, voor mij en mijn dochter. Ik zie haar spullen pas als ik ze moet schoonmaken. Lucie ziet ze pas als ik haar op ze wijs, dankzij mijn schoonmaakwerk.

Lucie kan het geluid van een stofzuiger niet verdragen. Maar als ik stofzuig, vind ik opnieuw dingen die gedachteloos zijn onderbroken, de dingen die zelfs voor mij onzichtbaar waren. Sinds vandaag is daarvoor een systeem: de lege doos. Tijdens het schoonmaken gaan al die dingen in de lege doos, die Lucie, als ik klaar ben, weer helemaal leeg moet maken voor volgende week, als ik weer ga schoonmaken.