onvermijdelijk

Ik moest denken aan mijn neef Mathijs, die Boeddhist was en gestorven. Eigenlijk wilde hij, zoals het lichaam van sommige Boeddhisten in sommige landen, dat het zijne, naar zijn verscheiden, op een berg door de gieren zou worden kaalgevreten. Maar dat mag niet, in Nederland, dus daarom is hij gecremeerd.

Gisteren was er een natuurfilm op de EO, met het gratuite kolkende orkestgeluid erbij en het onvermijdelijke trage verhaal van de jager en de prooi. En de eveneens onvermijdelijke afsluiter dat de mensen deze schoonheid ook al weer onvermijdelijk zeer spoedig allemaal op zeep zullen helpen. Alsof de natuur nooit eens interessanter is dan die jager en die prooi, wat best naar is, want het zijn altijd de kalfjes die iedereen het lekkerste vindt. En alsof mensen alleen al door hun schuldeloze bestaan, waar ze niet om gevraagd hebben, verantwoordelijk gesteld kunnen worden voor verzuipende olifantjes en verhongerende ijsberen.

Wij kunnen de natuur toch te vriend houden? We kunnen toch best een ijsberenfarm beginnen in de Eemshaven, waar de jongvolwassen ijsberen, net als onze koeien, op een liefdevolle manier worden afgemaakt ten behoeve hun bont en het verrukkelijke ijsberenvlees? En kunnen we in bijvoorbeeld Amsterdam-gierenstad, bovenop de platte daken van al onze flats en kantoren, de gieren niet voeren, bijvoorbeeld met gestorven Boeddhisten uit heel het land? Men moet er alleen op letten dat de gieren geen kruimeltjes naast hun voerdak laten vallen.