diaspora-joden

Het huis waar ik logeerde in Portugal was eigendom van een Nederlandse, en het Portugese huis had zodoende een Nederlandse boekenkast. Daar begon ik in allerlei boeken, om tenslotte te belanden bij Philip Roth, die ik sindsdien onafgebroken aan het lezen ben. Eerst Complot tegen Amerika en nu Contraleven, in vertaling, zoals blijkt uit de titels. Ik ben terug bij een joodse auteur. Met het risico om hier nu per ongeluk anti-semitisch te zijn, wil ik wat dingen over joden zeggen, die ik bedacht heb nu ik Philip Roth lees.

In Contraleven gaat een Amerikaanse jood in Judea bij de kolonisten wonen, omdat daar, in Judea, bij Bethlehem en bij Hebron, het echte thuisland van de joden zou zijn. En daar wordt ook gesuggereerd meer westelijk, rond Haifa en Tel Aviv, niet precies het land van de vaderen is. Het is natuurlijk goed dat Israël er is; alleen: ligt het alleen wel op de goede plaats? Zou het niet nog beter - zionistisch gezien - zijn als Israël honderd kilometer oostelijker lag?

Joden zijn waardevol omdat ze als enige volk ter wereld duizenden jaren in diaspora geleefd hebben, zonder hun cultuur op te geven. En toen was er - na een hoop gedoe - Israël; weliswaar honderd kilometer te westelijk, maar het is een begin. Dat niet opgeven van de eigen identiteit is inspirerend voor iedereen; niemand houdt verder zo moedig vast aan zijn wortels van duizenden jaren terug. En ieders wortels van duizend jaren terug zijn de wortels van een rurale samenleving. Zijn wij in de grote stad niet allemaal diaspora-joden (galoet-joden)?