clichés

Onderweg vanaf mijn flexplek naar de afsluitbare fietsenstalling van de HvA passeer ik het Stationsplein van het Amstelstation. En het Stationsplein van het Amstelstation is voor mij het venster op de wereld. Vroeger pakte ik daar dat leuke dagblad de Pers uit de speciale display, maar op het Stationsplein staan ook mensen van D66 of van de SP te vertellen dat er verkiezingen aankomen, en dan denk ik: och, is het weer zo ver? Verkiezingen! (Ik spreek nu in de verleden tijd.) (Mensen van D66 en van de SP vinden het altijd erg belangrijk dat ik ga stemmen, zodat ik tenminste niet vergeet te stemmen. Ik snap die redenering niet, eerlijk gezegd. Ik zou daar als D66- of SP-vrijwilliger (dit is hypothetisch!) denken: als u niet op D66 (of de SP) stemt, gaat u dan maar alsjeblieft helemaal niet stemmen.)

Er staan ook altijd veel goede-doelencolporteurs op dat Stationsplein, die ik onmiddellijk vriendelijk geroutineerd afwimpel. Zoöok de jonge vrouw die me lid wilde maken van BNN, die omroep die binnenkort met de VARA gaat fuseren. Maar vijf stappen verder bedacht ik me; ik vind het namelijk goed dat jonge mensen ergens in de media hun eigen geluid kunnen laten horen, bijvoorbeeld omdat ik met jonge mensen werk. Ik meen dit zo oprecht, dat ik de vorige zin niet zonder clichés geformuleerd kreeg. Dus ik keerde om en wachtte in de rij om alsnog lid te mogen worden van BNN.

Dus ben ik, enige maanden alweer, lid van BNN. Ik kreeg een film van ze, als geschenk: Alleen maar Nette Mensen, een behoorlijke rotfilm. En ik kijk soms maar mijn omroep, als ze een televisieprogramma uitzenden. Dan zie ik Patrick Lodiers en Nicolette Kluijver, die inmiddels toch best oud genoeg zijn voor de Avrotros of de NKCRROV. Joh, maak eens plaats voor jonge mensen!