chroom en hoogwit

Ik viel voor mijn vak op de Oude Delft in Delft, terwijl ik de open dag bezocht van de studierichting Industrieel Ontwerpen, en ik stond voor een in de haast opgesteld prikbord met daarop tekeningen van vrachtwagens en stofzuigers. Renderings. De haast waarin de prikbord toch best smaakvol was neergezet leek dezelfde haast waarmee de verpletterend effectieve tekeningen gemaakt waren. Het was 1986, op die tekeningen stond het soort design dat je nu bij de kringloopwinkel kunt vinden. Maar het was niet het design waarvoor ik viel, het was de snelheid en de vaardigheid van de tekenaar. Zo te kunnen tekenen, dat wilde ik, misschien.

Het leek wel heel snel getekend, maar dat was het helemaal niet. Renderen (snel en gaaf tekenen) is monnikewerk. Ik heb twee tekendocenten van tamelijk nabij meegemaakt, die hun leven in dienst gesteld hadden om jonge mensen op deze manier te leren tekenen (ik ken nog wel meer tekendocenten, maar die deden dit specifieke tekenonderwijs alleen maar zijdelings en als hobby). Deze twee tekendocenten waren allebei opvallend chagrijnige mannen. Blijkbaar word je op de lange duur erg chagrijning van deze tekenstijl.

En ik kan me dat ook wel voorstellen. Het is tamelijk ontluisterend om te ontdekken dat het uiteindelijk niet het idee is of de geweldige vormgeving, maar alleen maar de tekening ervan, met chroom en hoogwit, die maakt dat mensen geparalyseerd het kapitalisme recht in de ogen kijken en zich laten opslokken. De teamleider van Product Design noemt dit: het aanmoedigen van de hebzucht.

En het lijkt erop dat ik dat tekenonderwijs volgend jaar ga verzorgen. Morgen probeer ik, op de valreep, nog een boek te vinden waarin tekenen, een schuldeloos vak, op een iets minder fascistoïde manier wordt voorgedaan dan hoe mijn vakgenoten dat blijkbaar graag voorleven.