sympathieke slager

Gisteren was ik op bezoek bij een dierbare vriendin van mij, in haar huis, waar ik alweer jaren niet geweest was, en dat achter de gevel opeens een totaal nieuw huis geworden bleek te zijn. Zij en haar man zijn erg goed in het vormgeven van huizen. Blijkbaar kunnen ze het niet laten om dat steeds opnieuw ook met hun eigen huis rigoureus en op het oog ook onbekommerd (onbekommerd over de kosten van de verbouwing) opnieuw op te bouwen. En dan wordt het mooi en ook nog beter.

Beter in de zin dat er, anders dan vorige keer dat ik er was, een buffervat van enkele kubieke meters water in het souterrain staat, die de warmte opslaat die 's zomers op de zonnecollectoren valt en op andere momenten uit tien kuub hout dat in de houtvergasser wordt verstookt. En zo meanderend komt men te spreken over een ieders particuliere bijdrage aan het milieu.

En opeens werd het gesprek een beetje onaangenaam. Het ging over vegetariër zijn of niet. Ik ben geen vegetariër, omdat ik investeer in een relatie met een in mijn ogen sympathieke slager. Bovendien houden mijn gezinsleden - en laat ik maar toegeven: ikzelf ook - zoveel van vlees eten, dat we dat omwille van het milieu niet (helemaal) willen opgeven. Het milieu is een mensenkwestie, en ik vind mijn oplossing, bij gebrek aan beter, zeer elegant. Het gesprek werd onaangenaam, omdat zorg voor de omgeving opeens een wedstrijd werd. Waar ikzelf natuurlijk aan meedeed, want een wedstrijdje winnen, daar ben ik helemaal niet vies van.