Na de citella van gisteren zullen hier vandaag nog meer citella's volgen. Een citella deugt niet, maar een citella is beter dan niks. Het verschil tussen een citella en een parafrase is, dat de auteur bij een parafrase vrij zeker lijkt te weten wat degene die geparafraseerd wordt bedoelde met wat hij zei. Een parafrase wordt een citella als degene die probeert te parafraseren zich bij voorbaat excuseert omdat de kans dat hij verkeerd parafraseert heel groot is. Dat een citella een vrouwelijk woord is, is misschien sexistisch. Citellum is daarom beter. En het meervoud van citellum is toevallig weer citella. Men moet citella kunnen herkennen. Bijvoorbeeld door ze cursief weer te geven en er *-tjes omheen te zetten.
Hier wat citella (meervoud dus) van het proefschrift van Jelle van Dijk (2013), over embodied design. *De ontwerper ontwerpt met zijn brein en met zijn lichaam. En ontwerpen gebeurt vaak met mensen samen, omdat de breinen en de lichamen elkaar bij het maken van dat ontwerp kunnen helpen.* (Ikzelf betoogde hier al eerder dat gezamenlijk tot stand gekomen ontwerpen per definitie beter zijn dat die ontwerpen die in eenzaamheid ontstonden.)
Er zijn allerlei redenen waarom de mensen niet samenblijven tot het ontwerp volledig tot stand is gebracht. Niet per se goede redenen. *Als de mensen in eenzaamheid of in fracties verder werken aan het ontwerp, hebben ze iets fysieks nodig om aan (de intenties van) de gezamenlijkheid herinnerd te worden. Computerinterfaces zijn niet op voorhand geschikt om de ontwerpers aan alle intenties en aan al die gemeenschappelijkheid te herinneren.* Applaus. Voor mijn eigen citella, bijvoorbeeld. En over tot de orde van de dag: ik moet nog een muurtje leemstucen. Embodied werk bij uitstek.
Ha! Je wilde dat ik terug kwam en nu SPAM ik je hele weblog vol met reacties, het is alles of niets natuurlijk. Bij dit blogje stond mijn naam nog niet als label, daarom zie ik hem nu pas. Ik vind het mooie citella's Rik!
BeantwoordenVerwijderenIn de geest van het onderwerp stel ik voor dat als de citadella weer wordt toegelicht door de oorspronkelijke schrijver, en als de citelladeerder daar weer op voortborduurt, en als dit allemaal leidt tot een proces van voortdurende citelladatie, dat we dan mogen gaan spreken van een proces van converschrijving. Werkelijk begrip ontstaat pas in de converschrijving - en citadella's spelen daar een belangrijke sleutelrol in.
ha, ik heb je citella al verschreven tot citadella, wat misschien afgunst is omdat jij in Amsterdam en op een eiland woont.
BeantwoordenVerwijderenIk ben inmiddels al bij de *citellum* aangekomen (als woord), wat helaas een stuk minder lekker klinkt dan *citella*. Wat is dat toch met taal, dat de leuke woorden altijd de foute woorden zijn?
BeantwoordenVerwijderenMaar even inhoudelijk: converschijning, is dat een woord van jezelf? Of is het een citaat/parafrase/citellum? En is nu al sprake van converschijning, of moeten we dan eerst inhoudelijk nog wat langer dooremmeren over de citella?
BeantwoordenVerwijderenO, en spam gerust; dit is spam waar ik van houd.
BeantwoordenVerwijderen