adellijke laboratoria

Het eerste en ongeveer enige commentaar dat ik ooit kreeg op mijn manier van lesgeven, was dat mijn uitdrukking niet paste bij de boodschap die ik wilde overdragen. Ik keek verdrietig terwijl ik blij was, of andersom, dat weet ik niet meer. Van zoiets heeft het boek Pascal, Wiskundige van God ook last. Het boek is opgeleukt, waarschijnlijk in de hoop aantrekkelijk te worden voor de beoogde, maar volstrekt ontleesde lezer, maar de tekst, die er ook nog in staat, tussen de plaatjes, samenvattinkjes, schema's en kaartjes, is nogal hermetisch. Citaat: '[...] en de jongen geniet met volle teugen van de drie stappen van de zoektocht naar de waarheid: de ontdekking van de waarheid, het bewijs ervan, en de kritische studie, de beoordeling.' Het boek is vertaald. Het zal eens niet.

Harry Potter en de Orde van de Feniks is ook vertaald, maar behoorlijk goed. En in dat boek wordt mijn oog niet voortdurend afgeleid door stupide illustraties. Bovendien doet JK Rowling om de halve pagina een cliffhanger en schrijft ze onverstoorbaar vanuit het perspectief van een jongen van 11-12-13-14 (etc). Dat is slim, als je ontleesde lezers wil boeien. Zeker als die ontleesde lezers de leesrijpheid hebben van een jongen van 11-12-13-14 (etc).

De biografieën van warmewerktuigbouwers worden pas toegankelijk en ondersteunend voor de emancipatie van (warme) technici in Nederland (kom, ik blaas even hoog van de toren), als ze adembenemend spannend zijn. Als ze zich afspelen in het Zwijnstijn van de moderne geschiedenis: de adellijke laboratioria van de zeventiende en achttiende eeuw. En vermoedelijk is er een gevecht dat geleverd moest worden. Tegen de domheid.