autoritaire werkgever

Ik ben in 2013 opnieuw - en ik bedoel: net als twee jaar geleden - gehuldigd als Docent van het Jaar van mijn opleiding. Ik heb over mijn huldiging van twee jaar geleden mijn eerste stukje in de Folia, de glossy van de HvA/UvA, geschreven. Ik blijk, anders dan ik vermoedde, over die gebeurtenis niet geblogd te hebben. Of mijn eigen blogarchief is blijkbaar zo'n rommeltje dat ik dat stukje niet meer kan terugvinden. Ik was destijds wel blij met de uitverkiezing (ik zit op de goede weg), maar die blijheid werd overstemd door boosheid. Ik was boos op organisatie die van docent-zijn een wedstrijd maakt. Daarover ging mijn stukje in de Folia. Vorig jaar deed ik niet aan de docentenwedstrijd mee: studenten konden niet op mij stemmen. Iemand anders werd Docent van het Jaar, en ik dacht: maar eigenlijk ben ik de Docent van het Jaar.

Dit jaar deed ik wel mee aan de wedstrijd. Niet erg actief, met doping ofzo, maar ik heb me niet bij voorbaat teruggetrokken. Ik heb meegedaan, omdat ik tot het inzicht kwam dat tegenover mijn autoritaire werkgever elk podium wenselijk is. Misschien werd dit bedrijf - de UvA-HvA vijftig jaar geleden een heel klein beetje democratisch, maar op dit moment, vijftig jaar later, is er van die democratie niets meer over. Formeel is er misschien een soort inspraak, maar alle betrokkenen, studenten en docenten, zijn zo ontmoedigd, dat ze niet meer in deze inspraak geloven en er dus ook niet meer aan deelnemen.

En ja, ik werd dus Docent van het Jaar. Ik ben een Winnaar. En naar winnaars wordt geluisterd. Deze winnaar moet alleen nog leren om iets toegankelijker te schrijven, zodat de mensen blijven staan bij het podium dat ik nu voor mezelf gecreëerd heb.