macht

Ik ben, alleen maar heel kort, een soort manager geweest. Ik heette teamleider; dat betekende dat ik net zoveel verdiende als de mensen uit het team(pje) dat ik leidde. Maar het betekende ook dat ik geen budgetverantwoordelijkheid had, maar weer wel dat ik functioneringsgesprekken moest voeren met de mensen van mijn team. Inhoudelijk bleek dat mij door niemand iets in de weg gelegd werd, althans, in de lijn. Zolang ik niet zeurde over mijn salaris en sowieso niet te veel over geld, kon ik doen wat ik wilde.

En dat deed ik dan ook met een zekere flair. Ik droeg mooie kostuums, met overhemden, manchetknopen en dure schoenen, wat niemand me opdroeg om te dragen, maar die me allemaal hielpen met de flair en met het doen wat ik wilde. En ik deed dus ook zowat precies wat ik wilde. Misschien huilde ik wel eens mee met de mensen die zeiden dat we tegengewerkt werden door een hoger management, maar dat was omdat ik dacht dat dat hoorde.

Ik werd wel tegengewerkt, maar nooit door een hoger management. Ik werd tegengewerkt door mijn angst voor de werkvloer. De mensen die het moeten doen, in de postkamers, in de werkplaats, op de administratie, bij de kassier, de conciërge. Daar waar de werkelijke macht van een organisatie is.