Fahrenheitstraat

Opeens komt huisgenoot U met een hele stapel boeken van Sylvia Witteman thuis. Sylvia Witteman is misschien ietsje ouder dan wij, maar door haar ietsje oudere boeken te lezen is het net alsof we van een generatiegenoot aan het lezen zijn. En ook iemand die ongeveer hetzelfde doet als wij: veel verhuizen namelijk, met kinderen. Haar verhuizing van Den Haag naar Washington DC maakt op mij het meeste indruk.

Ik word geroerd door de liefdevolle beschrijvingen die Sylvia Witteman maakt van Den Haag. Dat er überhaupt iemand over de Fahrenheitstraat wil schrijven, dat neemt me erg voor haar in. Want in de Fahrenheitstraat, daar ligt mijn hart. En die van Sylvia ook, lijkt het wel. Ons leeftijdsverschil maakt dat wij, Sylvia en ik, in een parallel universum leven, want toen ik Fahrenheitstraat kwam beminnen, was zij er vermoedelijk net weg.

Toch laat Sylvia Witteman enkele onderwerpen tactvol buiten beschouwing, vermoedelijk om haar werk lichtvoetig te houden. Eén onderwerp is geld. Dat er vroeger in Overveen geen geld was voor haar wintersportvakantie, dat begrijp ik, maar waar komt het geld voor haar huidige beschreven geldsmijterij vandaan? Een ander is de alcohol, die zo gezellig uit alle bladzijden lekt. En de laatste is: de eenzaamheid. Zo'n angstig en permanent verhuizend wicht, waar haalt zij haar vrienden vandaan? Zijn dat ook nog vriendschappen als de alcohol is verdampt?