Soms, tamelijk vaak eigenlijk, vindt Lucie de dingen om haar heen saai. Die vaststelling klinkt voor mij altijd als een beschuldiging: pappa, waarom heb jij het leven voor mij niet wat interessanter en uitdagender gemaakt? Dit zegt ze zo nooit, maar zo klinkt het voor mij. Ik vind de dingen ook wel eens saai, en daar ben ik dan boos over. Ik heb geen saaiheid verdiend.
Vanmorgen vertelde Lucie haar droom. Die begon heel saai, maar - vertelde ze - ze besloot toen om iets anders te gaan dromen, waardoor het niet meer saai was. Ze droomde namelijk dat de oom van ons buurmeisje een grote vis was, die in een winkel op de grond lag. Dat was weliswaar niet saai, maar wel weer eng, dus toen besloot ze om wakker te worden.
Ik vind het fascinerend dat Lucie zoveel controle heeft over haar dromen. Overdag is dat weer anders. 'Soms', zegt ze, 'droom ik ook overdag. Dat is een dagmerrie. Dan zegt een stem wat ik moet doen. Ga naar boven, zegt de stem. Dat is best eng.'
'Heb je dat vaak?' vraag ik.
'Heel soms. En ik doe het ook niet, hoor, wat de stem zegt.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten